Of ze het wel aan kan is de vraag
Ze zit te wachten in een kantoortje van de Zorggroep, Philip is even koffie halen, en Jolanda, waarvan ze niet wist dat ze ook aanwezig zou zijn, komt hijgend de gang in gelopen, steekt haar hoofd om de deur, ziet haar, kijkt nog eens naar het nummer op de gang, kijkt weer naar haar, en zegt: Oh, maar dit is toch kantoor zes? Ik moet in kantoor zes zijn.
Nee hoor, zegt Anna tegen haar, ik heb hier zo dadelijk een afspraak met Philip. Je bent verkeerd.
Jolanda loopt het kantoortje in en krijgt een lachaanval die gedurende het gesprek niet meer over zal gaan.
Jullie hebben al een vrolijk contact gemaakt, zegt Philip.
Ja, zegt Anna, ik had haar weggestuurd. Zeg niet dat ik niet kordaat kan optreden.
Het komt niet meer goed tussen haar en Jolande. Ze blijft de slappe lach houden tijdens het interview. Philip begint aan een ongeïnspireerde uitleg over het werk van de Zorggroep. Jolande kijkt Philip aan met een puber-grijns op haar gezicht alsof ze vijf minuten geleden nog hebben liggen sexen op het herentoilet.
Valt er iets te lachen, vraagt Anna, als ze het gedrag van Jolanda lichtelijk onbeleefd begint te vinden, zo grappig is het niet, de uitleg van Philip.
Je bent creatief, tettert Jolande, je hebt Cultuurwetenschappen gestudeerd! Doe je daar niks mee?
Ja, denkt Anna, daar doet ze iets mee, maar is dat relevant voor een poetsbaantje bij de oudere medemens vraagt ze zich af.
Na de uitleg van Philip is Jolande aan de beurt. Wat weet je eigenlijk van het werk in de thuiszorg, vraagt ze.
Helemaal niks, denkt Anna bij zichzelf. Dat het zwaar is, antwoord ze.
Met dat antwoord is Jolande niet tevreden. Het is niet alleen fysiek zwaar, het is ook psychisch zwaar, zegt ze nog steeds breed lachend. Het is heel wat anders dan het baantje dat je nu hebt waar je niemand ziet, ja misschien wat schoolkinderen. Dit is echt zwaar, de mensen die je gaat helpen, die hebben allemaal zware problemen, dat moet je niet onderschatten en ja, ik moet het toch vragen, je leeftijd, kan je dat wel aan met je leeftijd, ik moet het toch vragen. En honden, ben je bang van honden of allergisch voor katten. Dat kan hoor, dat er katten zijn in huis en die haren…
Nou, zegt Anna, ik sta er niet om te springen om op mijn werk door een hond gebeten te worden, en voor de rest is mijn fysiek prima.
Jolande blijft redenen noemen om haar de baan tegen te maken en daar slaagt ze erg goed in.
Misschien moeten jullie onder elkaar het gesprek maar verder afmaken, lacht Jolande. Ze bedoelt Philip en haar als leeftijdgenoten. Tot slot noemt ze nog even het uurloon. Dat is meer dan je nu verdient, zegt ze.
Ik dacht het niet, zegt Anna.
Oh, zegt ze van het stuk gebracht, dan heb ik me misschien vergist.
Zo dadelijk gaat ze naar de sportschool en dan aan de slag in de Mexx-winkel met de vele spiegels. Betaald krijgen om jezelf te bekijken, je kan het slechter treffen. Heeft ze tijd om na te denken hoe ze Jolande – ik-heb-ook-Cultuurwetenschappen- gestudeerd! – lachebekje – op een nette manier kan melden dat ze vriendelijk bedankt voor de thuiszorg.
Het spijt haar voor de bejaarden, maar tussen Jolande en haar, neuh, dat komt niet meer goed…
anna
