Ze heeft zo’n beeld uit een film waar ze de titel niet meer van weet en ook niet waar de film over gaat, waarschijnlijk iets over de liefde. Ze heeft een beeld in haar hoofd van een vrouw die ’s avonds kantoren poetst. Een soort van idyllisch beeld. Vrouw met stofzuiger alleen op een grote verlaten kantoorafdeling met door de ramen het donkere uitzicht van de stad. Heeft ze altijd al eens willen zijn, zo’n vrouw op een kantooretage alleen. Zoals in het schilderij van Hopper, die verlaten man in zijn eentje aan de bar, alone with his own thoughts.
Nou is de realiteit altijd anders dan in de film. Hoewel Anna na kantoortijd begint met poetsen is het er zelden stil en verlaten. Op etage 5 waar haar werkhok is komt de mevrouw in de altijd vrolijke jurkjes en altijd in voor een praatje, net het oud papier wegbrengen als Anna haar kar bijvult met een verse voorraad papieren handdoekjes, zeep, vuilniszakken en overige kantoorbenodigdheden. En op etage nul waar ze de avond begint is het rond die tijd een komen en gaan in het keukentje, kopjes in de afwasmachine zetten, nog snel een appeltje schillen voor het naar huis gaan, de laatste prints uitdraaien. De jongen die zijn plantje komt water geven. De twee mannen die net als Anna elke ochtend heel vroeg in de sportschool zijn en hun proteïne-drankflesje in het keukentje komen bijvullen. En op etage 2 is er de secretaresse die altijd laat overwerkt en de mevrouw die van haar kantoor een soort exotische huiskamer gemaakt heeft en ook altijd laat werkt.
Nee, stil is het niet.
Op 6, de hoogste etage wordt vaker wel dan niet laat vergaderd. Al dan niet vergezeld van door de catering gebrachte taart, broodjes, soep of ander geurend lekkers. Zoals gisteravond om half acht, toen ze dacht dat toch echt iedereen naar huis was en ze alle kantoren gesloten had en de rust eindelijk op het gebouw neergedaald was en alles gestofzuigd en gepoetst en gedaan en ze even kon genieten van de Henri Jonas (1878-1944) “Randwijck”, in de grote vergaderzaal en het bijbehorende uitzicht op de St. Pieter en ze alleen nog maar één kantoor waar bijna nooit iemand is, hoefde te sluiten.
Gewoontegetrouw klopt ze toch aan de deur en kijkt even om het hoekje of er niet iemand aan het werk is. Oeps. Vandaag is er vergadering met een soepje erbij dat ze net op hebben. Alle buisstoelen aan de grote tafel zijn bezet. Alle hoofden op die stoelen draaien zich naar Anna om. I am so sorry, zegt Anna van de schrik.
Bijna een hele buitenlandse delegatie op de bovenste verdieping van de kantoortoren opgesloten. Hadden ze de bewaking moeten bellen om zich te laten bevrijden.
En wat in de film ook niet gebeurd is dat mensen gewoon de wc’s gebruiken als Anna ze aan het poetsen is. Zo raak je nog op zeer intieme voet met de leden van de raad van bestuur, maar daar wen je ook aan.
Alleen de Engelse gasten die er gisteravond waren die durven dat niet, van de toilet gebruik maken als er gepoetst wordt. Ze moesten er heel erg van giechelen. Anna had wel kunnen zeggen dat het no problem was, en dat iedereen dat doet – sommige met een geldige reden, zoals de hoogzwangere vrouw van etage 2 die het echt niet tot thuis redt zonder nog even te plassen. Het zal wel een cultural difference zijn, dat ze dat niet durven, denkt Anna.
anna