Hoe doen jullie dat in de winter, vraagt Anna.
Ze krijgt een niet begrijpende blik op haar vraag. De houten bouwkeet van twee verdiepingen is aan de buitenkant verbonden met twee metalen trappen. Als je van etage wil wisselen, moet je naar buiten. Anna loopt trap op trap af en van binnen naar buiten met kannen koffie, emmertjes sop en vuilniszakken.
Hoe dat in de winter gaat met zo’n buitentrap – waarvan de deur in de zomer de hele dag open staat – heeft ze gevraagd.
Gewoon een jas aantrekken, krijgt ze als antwoord.
Ze vinden het maar een vreemde vraag. De bouwkeet staat op een bouwplaats. De plek waar straks de nieuwe afslag van de Noorderbrug gerealiseerd wordt. Dat ze daar nu nog weinig van merkt is omdat het werk nog de teken- en planningsfase is. Eindeloze hoeveelheden tekeningen rollen er uit de plotter en de hele dag door wordt er vergaderd, maar straks wordt er toch echt gebouwd op de plek waar nu de keet in the middle of nowhere staat met alleen drie vlaggenmasten als vooraankondiging van de komende bouwactiviteiten.
De mannen – en drie vrouwen – hebben op hun kamers aan de kapstok een helm hangen, een fluoriserend hesje, een fleece-jas en licht leren boots. Als ze naar buiten gaan zien ze er onherkenbaar stoer uit.
Merie, die op vakantie is, heeft ook zo’n jas, vestje en helm. Anna vindt het jammer dat zij alleen een pasje heeft, waar nooit iemand naar vraagt en geen eigen helm en vestje.
Die nacht breekt er een onweer los en Anna kan niet slapen. Dat wordt weer modder in de keet, denkt ze. Eén dag is het heel warm geweest, boven de dertig graden en dan gaan in de keet de luiken half dicht en de airconditioning aan. Op de etage van de directie dan, de benedenverdieping heeft geen luchtkoeling. Ook in een bouwkeet is er een up- en een downstairs.
Op de eerste etage beheert Anna het koffiezetapparaat en zet een indrukwekkende hoeveelheid verse koffie op een dag, beneden staan er twee koffieautomaten. Boven staat de snoepjespot die Anna elke dag bijvult, beneden wordt de zoetvoorraad zelf bijgehouden. Alleen bij de lunch wordt de tweedeling even opgeheven. En nu er steeds meer personeel bijkomt en er beneden steeds meer werkplekken bijkomen, wordt de strikte scheiding ook troebeler.
Boven zijn er aparte kantoren, beneden is een grote kantoortuin. Het hangt vol met bouwtekeningen van de wijk Belvédère, die sinds eind 19e eeuw in gebruik is als industrieterrein en waar door de aanleg van het nieuwe tracé van de Noorderbrug de Hoge en Lage Fronten opnieuw met elkaar verbonden worden en een tot nu toe ontoegankelijk deel van de vestigingswerken weer publiek worden. Op de tekeningen is de planning aangegeven in verschillende kleuren. Groen of is het bruin? is de kleur voor onwerkbaar weer, dat zijn de tijden dat er vanwege het weer niet aan de brug gewerkt kan worden.
Anna mopt het water weg dat die nacht door de kieren van de houten keet naar binnen geregend is en ook het mobiele airconditioning apparaat van beneden heeft water gelekt. Ze heeft haar verlegenheid overwonnen om de vloer te dweilen als iedereen aan het werk is en ze moet vragen of ze even hun stoel opzij willen schuiven zodat ze de modder onder de bureau’s kan verwijderen. Omdat het bijna haar laatste dag is en Merie terug van vakantie komt wil ze een poging wagen om de keet een beetje netjes te krijgen.
Zo, zegt Anna als ze klaar is, ik heb een verzoekje, willen jullie vanaf nu niks meer in de prullenbakjes gooien, geen bekertjes koffie meer op de bureau’s zetten en het liefst ook gewoon niet meer rond lopen. Daar kunnen ze wel om lachen, niet dat het helpt, want een minuutje nadat ze koffieapparaten schoongemaakt heeft zijn er al weer koffiekringen op de tafel en het middelste urinoir schijnt maar niet doorgespoeld te willen worden.
Je hebt wel eer van je werk, zegt een vriendelijke man die aan zijn accent te horen uit de Achterhoek komt.
Ja, heel eventjes, zegt Anna en kijkt achterom naar de bruine voetafdrukken op de pas gedweilde vloer.
Je moet er tegen kunnen, zegt een collega, dit is de bouw.
Ze kan er wel tegen, zegt Anna.
anna
