Design, elegant of casual
Ze loopt naar het Design Hotel in Maastricht. Ze twijfelt over haar outfit. Wat trek je aan naar een sollicitatiegesprek dat geen sollicitatiegesprek is maar een vrijblijvende kennismaking? Gewoon casual, een jurkje en een beetje sportief, besluit ze. Ze ziet in de spiegel dat ze er moe uitzie en dat het schoonmaakmiddel van haar poetsbaantje geen wonderen voor de huid doet. Toch maar van die latex wegwerp-handschoentjes gaan dragen tijdens het poetsen? Gatsie.
In de lobby van het hotel staat de directeur van de Interieuracademie al op haar te wachten. Ze herkent hem van zijn foto op de site, hij heeft een vriendelijk, open gezicht. Zelf stuurt ze geen foto’s mee in de brieven en haar leeftijd laat ze ook weg als het even kan. Ze loopt naar hem toe en geeft hem een hand. Hij kijkt verbaasd. Dat kan, voor hem is het immers een verassing hoe ze eruit zie.
Zullen we hier maar gaan zitten, zegt hij, want het restaurant is nog niet open. De directeur wijst naar de twee rode design-fauteuils die de naam van het hotel eer aandoen.
We gaan zitten en hij zegt: oeps! en inderdaad, er is geen manier om elegant, dat wil zeggen niet totaal onderuitgezakt, of noem het relaxt, in de fauteuils te gaan zitten. In vaktaal noem je zo’n stoel: niet actief oftewel lui. Dat is voor een stoel in een lobby waar je maar wat zit te wachten de juiste keuze, voor een gesprek is het wat onhandiger als je wegzakt in een zetel en daarbij staan de stoelen te ver uit elkaar voor een rustig gesprek.
Kijk, zegt ze tegen de vriendelijke directeur met het lachende gezicht. Dit is design in de praktijk. Een prachtig vormgegeven meubel, maar je kan er niet in zitten.
De directeur voelt zich niet op zijn gemak in de rode stoeltjes vlak naast de lift en met zicht op de glazen schuifdeuren waar beregende hotelgasten met hun bagage naar binnen komen en zoekend om zich heen kijken.
Ik ga even vragen of het restaurant al open is, zegt hij.
Ze schuiven aan een bruin houten tafeltje aan met harde stoelen. Het tafeltje wiebelt op de ongelijke vloer. Ze kan zich niet concentreren aan een wiebelend tafeltje en probeert een plekje te vinden waar de poten van het tafeltje de vloer wel raken. Dat lukt, maar nu staat het tafeltje scheef ten opzichte van het tafeltje ernaast waardoor de symmetrie verstoort is – een vormgever is daar gevoelig voor – en steekt er een puntje tafel uit waar ze zich tijdens het gesprek pijnlijk aan stoot.
Oei, zegt de directeur.
Ze bestellen koffie. Hij bestelt koffie en zij cappuccino.
Heeft u al een docent gevonden voor de vacature interieur-styling, vraag Anna.
Nee, zegt de directeur.
anna
